Kiedy możemy mówić o gorączce, a kiedy o stanie podgorączkowym?

Dla każdego rodzica, pojawiająca się nagle u dziecka gorączka jest sporym stresem. Nie tylko z uwagi na prawdopodobieństwo wystąpienia infekcji wirusowej lub bakteryjnej, ale też na dyskomfort, jaki niesie dla malucha.

Ma ona najczęściej wiele objawów towarzyszących:

• gorące są też plecy, ale skóra na pozostałych partiach ciała jest chłodna i nierzadko pokryta zimnym potem, zwłaszcza kończyny górne i dolne;
• twarz dziecka jest znacznie zaczerwieniona - pojawiają się silne rumieńce;
• dziecko ma przyspieszony oddech;
• może odczuwać ból w okolicy karku, czoła lub ból gardła, nierzadko pojawia się uczucie zatkanego nosa;
• u niemowląt pojawia się biegunka, ale może także towarzyszyć gorączce u większych dzieci, tak samo jak wymioty czy bóle brzucha.

Gdy rodzice zauważą u dziecka taki zespół objawów, pierwszym krokiem, jaki powinni wykonać, jest zmierzenie u niego temperatury. Przed podjęciem kolejnych kroków konieczne jest ustalenie jej wysokości.

Kiedy mówimy o gorączce?

Dość często określenie gorączki jest nadużywane przez rodziców.

Dziecko ma normalną temperaturę ciała, gdy wynosi ona od 36-37˚C. Gdy termometr wskazuje ciepłotę ciała w przedziale powyżej 37 do 38˚C, mówimy tylko o stanie podgorączkowym, umiarkowana gorączka mieści się w granicach powyżej 38 do 39˚C.
O wysokiej gorączce możemy mówić tylko wtedy, gdy temperatura ciała sięga powyżej 39 stopni Celsjusza.

Stan podgorączkowy (pomiędzy 37˚C a 38˚C) działa często korzystnie: zwiększa ukrwienie tkanek oraz pobudza do pracy układ odpornościowy.
Jednak wyższa temperatura osłabia organizm. Dlatego, gdy przekracza 38˚C, należy ją obniżyć.

Gdy termometr wskazuje ciepłotę ciała w przedziale powyżej 37 do 38˚C, mówimy tylko o stanie podgorączkowym.

Jeśli gorączkuje niemowlę, przyczyna może być mniej poważna: zbyt ciepłe ubranie, pragnienie, płacz, ząbkowanie, a także energiczna zabawa. Dlatego, poza sytuacją, gdy gorączka jest bardzo wysoka, warto wstrzymać się z jej obniżaniem i później ponownie zmierzyć temperaturę.

Najczęstsze przyczyny gorączki

Podwyższona temperatura ciała, jako objaw infekcji wirusowej lub bakteryjnej, może nas alarmować o wielu chorobach:

• choroby zakaźne: gdy rozwija się choroba zakaźna (ospa wietrzna, świnka, różyczka, odra, rumień zakaźny, gorączka trzydniowa), gorączka jest objawem towarzyszącym pozostałym objawom, w tym charakterystycznym zmianom wysypkowym; infekcje wirusowe i bakteryjne dotyczące górnych i dolnych dróg oddechowych, zakażenia dróg moczowych;
• infekcyjne biegunki wirusowe i bakteryjne (rotawirusowe, adenowirusowe, zakażenia salmonellozowe, Yersinia enterocolitica, enteropatogenne szczepy E.coli);
• gorączka w chorobach reumatologicznych(młodzieńcze przewlekłe zapalenie stawów, toczeń układowy, zespół Kawasaki);
• choroby nowotworowe (białaczki, ziarnicze i nieziarniczechłoniaki);
• gorączka w rozległych oparzeniach, zaburzeniach elektrolitowych;
• gorączka pochodzenia ośrodkowego - choroby neurologiczne;
• zakażenia uogólnione (posocznice);
• zapalenie opon mózgowych – sztywność karku, wymioty, wstręt do światła, ból głowy, złe samopoczucie;

w okresie letnim gorączka często towarzyszy oparzeniom słonecznym i udarom.

— Dr n. med. Jolanta Porębska

Do góry